Tegenwoordig worden tatoeages steeds meer geaccepteerd in de sociale omgang,
maar vroeger was dat niet zo. Dat kwam doordat tatoeages geassocieerd werden met criminelen en prostituees.Tegenwoordig worden tatoeages steeds meer geaccepteerd doordat verschillende rolmodellen tatoeages zichtbaar dragen en er op televisie veel aandacht is voor tattoeëerders als ware kunstenaars. Ontstaan van de tatoeage Het woord tatoeage of tattoo stamt af van het Tahitiaanse woord Tatu, wat Merken betekend. De eerste bekendste tatoeages moeten zo'n 14.000 jaar oud zijn geweest. Er zijn aanwijzingen dat in deze tijd de as van iemands verbrandde lijk in gemaakte wondjes bij de rouwenden werd gestrooid, waardoor deze na heling nog zwarte vlekjes in de huid zichtbaar waren ter nagedachtenis aan de overledene. Later zou dit verder gegroeid zijn in de tatoeage zoals die ons meer bekend voorkomt: Met een naald of een scherp voorwerp werden gaatjes en sneetjes gemaakt om er allerlei soorten kleurstoffen in te doen. Met deze methode werd het voor het eerst mogelijk om met tatoeëren daadwerkelijk vormen en ontwerpen te maken op de huid. Deze methode is zo’n 8.000 jaar geleden ontstaan. Oudste bekende tatoeage In 1991 werd in de Alpen van Italië een bevroren lijk gevonden. Deze man, die later bekend zou worden onder de naam Ötzi, bleek zo’n 5.300 jaar oud te zijn en was bedekt onder de tatoeages. Met 57 tatoeages bezat deze niet alleen een hoop tatoeages, maar het zijn tevens de oudste tot nu toe gevonden tatoeages. Andere oude tatoeages zijn gevonden bij 4.000 jaar oude Egyptische mummies, maar ook bij de Grieken en Assyriërs kunnen we met zekerheid stellen dat zij ook tatoeëerden. Bij de Assyriërs waren dit zelfs gezichtstatoeages. Ontwikkeling in acceptatie en populariteit Wat later in de geschiedenis verschijnen de tatoeages weer; het geloof verbood Joden om tatoeages te nemen. Christenen maakten er later een gewoonte van om juist tatoeages te nemen dat te maken had met hun godsdienst. Hierbij zijn het vooral de kruisvaarders die terugkwamen van hun kruistochten die hun heilige opdracht voor altijd op hun lichaam wouden tatoeëren. Dan gebruikten ze allerlei religieuze symbolen en betekenissen. Later werd het gebruikt om misdadigers en slaven te brandmerken; deze waren dan makkelijk te herkennen. Weer later in de geschiedenis zien we de tatoeage bijna verdwijnen, totdat kapitein James Cook zijn ontdekkingsreizen naar Polynesië beschreef. Na deze gebeurtenis groeide het gebruik van tatoeages, vooral bij zeelieden, die gaven zichzelf tatoeages als bewijs en souvenir van verre tochten. Het was overigens niet alleen Polynesië waar op dat moment tatoeages voorkwamen, ook de Amerikaanse indianen gebruikten tatoeages, net als de inwoners van Micronesië, India, Japen en nog vele andere landen. Toen men later de Maori's in Nieuw Zeeland "ontdekte" was men sterk onder de indruk van de gelaatstatoeages van deze stam. Hun uitgebreide tatoeages waren niet alleen speciaal om te zien, maar hadden ook een betekenis. Zo gaven de diverse onderdelen van de gehele tatoeages aan wat de plaats van de drager was in hun lokale samenleving, maar de tatoeages gaven ook tradities door aan de volgende generaties. De Maori's dachten dat iemand zonder deze tatoeages zouden geen toegang krijgen tot het dodenrijk en de geest zou nooit rust vinden. De pracht van deze tatoeages zorgde helaas ook voor verzamellust van Europese musea en particuliere verzamelaars, zo werden de huid en zelfs complete hoofden van Maori's tentoongesteld om de gelaatstatoeages te bewonderen. Tot het einde van de 19e eeuw werden tatoeages nog met de hand gedaan en wisselde de populariteit van de tatoeage. Tegen die eeuwwisseling aan verschenen er artikels in de New York Time die beschreven dat ondertussen zo'n 7,5% van de vrouwelijke Upper Class in Londen in bezit was van een tatoeage. Niet alleen dat, maar in 1897 was zo'n 75% van alle New Yorkse dames in het bezit van een tatoeage. De ontwikkeling van de eerste tatoeëermachine door Samuel F. O'Reilly zorgde alleen nog maar voor een extra toename voor de aandacht naar tatoeages, die zou aanhouden tot het einde van twintiger jaren. Door de ontdekking van tatoeages op een Egyptische mummie van een prinses werd het interesse voor tatoeages steeds groter. In het einde van de jaren twintig daalde het interesse voor tatoeages omdat men het niet meer vond kunnen. De Tweede Wereldoorlog deed deze aandacht weer opleven, tatoeages werden toen als kunstvorm gezien. |